پاسخ به شبهات و سوالات

پایگاه پاسخگویی به سؤالات و شبهات (ایکس - شبهه):

نمی‌پرسند: «چرا خداوند سبحان، در جزای عمری کوتاه و اعمالی کم و گذرا، حیات ابدی در بهشتی پُر نعمت را نصیب می‌گرداند؟!»

چه اصراری بر ارتکاب گناه و رفتن به جهنم هست، در حالی که باب استغفار و توبه، حتی برای گناهان بزرگ نیز باز است؟!

در این پرسش یا شبهه که بسیار هم تکرار می‌شود، نکات بسیار مهمی نهفته است که حتماً ابتدا باید به آنها توجه شود؛ از جمله:

1- اگر چه خداوند سبحان، به صراحت فرموده که بسیاری از گناهان را حتی بدون استغفار و توبه می‌بخشم و بسیاری دیگر را به واسط? استغفار، توبه و عمل صالح می‌بخشم و به طور کلی تمامی گناهان نادم و مستغفر را می‌بخشم، چرا که من ارحم الرّاحمین، عَفوّ، غفور، ستار و توبه پذیرم، اما این بدان معنا نیست که گمان شود که پس دیگر نباید هیچ حساب و کتاب و پاداش و مکافاتی در کار باشد که با علم و حکمت و عدل الهی و نیز عقل انسان و وحی منافات دارد که اگر چنین بود که دیگر ارسال انبیاء و رسولان، نزول وحی، ابلاغ بایدها و نبایدها، قیامت، محشر، بهشت و جهنم، موضوعیتی نداشت.

*- بنابراین، رحمت و مغفرت واسع? الهی، نفی کنند? علم، حکمت، مشیّت و عدل او نمی‌باشد.

2- گناه، یعنی: تمرد از فرمان الهی و عصیان در برابر او - گناه یعنی جایگزینی بندگیِ هوای نفس خود و دیگران، به جای بندگی خداوند سبحان - گناه یعنی: ضرر رساندن به خود، دیگران و جامعه بشری؛ حال کدام گناهی کوچک است؟! لذا پیامبر اکرم صلوات الله علیه و آله فرمودند:

«لَا تَنْظُرُوا إِلَى صَغِیرِ الذَّنْبِ وَ لَکِنِ انْظُرُوا إِلَى مَنِ اجْتَرَأْتُم‏» (کنز الفؤاد ج 1 ، ص 55)

- به کوچکی گناه نگاه نکنید بلکه به چیزی [نافرمانی خدا] که برآن جرات یافته‌اید بنگرید.

و امیرالمؤمنین علیه السلام فرمودند:

«أَعْظَمُ اَلذُّنُوبِ عِنْدَ اَللَّهِ سُبْحَانَهُ ذَنْبٌ صَغُرَ عِنْدَ صَاحِبِه» (غرر الحکم و درر الکلم، ج 1، ص 239)

- بزرگترین گناهان در پیشگاه خداوند سبحان، گناهى است که نزد صاحب آن کوچک شمرده شود.

نکته:

چرا آدمی به جای خداوند رحمان و رحیم، هوای نفس حیوانی را بندگی کند - راه راست، کجروی را برگزیزند - و بدی [سیئه] به خوبی [حسنه] ترجیح دهد و بعد نگران باشد و بپرسد که چرا عقوبتش سنگین است؟!

عقوبت سنگین [حتی در قوانین و حقوق دنیوی]، برای این است که کسی به گناه رغبت و جرأت نیابد و مرتکب ظلم به خود و دیگران نگردد؛ نه این که بگوید: «من می‌خواهم خطا و گناه کنم، اما چرا عقوبتش سنگین است؟!»

»