بسم الله الرحمن الرحیم-برگرفته از ازسایت-www.khamenei.ir-بردن دل به پیشگاه خدا، در نماز
یکوقت انسان نماز میخواند، مثل بقیهی عادات روزانه؛ مسواک میزنیم - فرضبفرمائید - ورزش میکنیم، همین جور نماز هم میخوانیم در وقت. یک وقت نه،انسان نماز میخواند، با این احساس که میخواهد حضور در محضر پروردگار پیداکند. این یک جور دیگر است. ما همیشه در محضر پروردگاریم؛ خواب باشیم، بیدارباشیم، غافل باشیم، ذاکر باشیم. لیکن یک وقت هست که شما وضو میگیرید،تطهیر میکنید، خودتان را آماده میکنید، با طهارت جسم، با طهارت لباس، باطهارت معنویِ ناشی از وضو و غسل میروید خدمت پروردگار عالم. ما در نمازباید یک چنین احساسی داشته باشیم. رفتیم خدمت پروردگار، عرض کردیم؛ با اینحال وارد نماز باید شد؛ خود را در مقابل خدا باید احساس کرد؛ مخاطب بایدداشت در نماز. والّا صرف اینکه یک امواجی را که ناشی از کلمات و حروف هست،در فضا منتشر کنیم، این آن چیزی نیست که از ما خواسته شده. میشود همینطورگفت: «الحمد للَّه ربّ العالمین. الرّحمن الرّحیم. مالک یوم الدین ...»(1) وامواجش را منتشر کنیم. همین را میشود با قرائت خوب هم خواند، اما بیتوجه،که باز هم همان منتشر کردن امواج صوتی است در هوا. این، آن چیزی نیست کهاز ما خواسته شده. از ما خواسته شده که در حال نماز دلمان را ببریم بهپیشگاه پروردگار؛ از دلمان حرف بزنیم، با دلمان حرف بزنیم؛ اینها مهم است. این را در وضع ترویج نماز، در نمازی که خود ما میخوانیم، نمازی که بهدیگران تعلیم میدهیم، این نکتهی روح نماز را باید توجه کنیم- یاعلی مدد