بسم الله الرحمن الرحیم-نظریات شخصی است- طاغوتیان زمانی که بامخالفتها روبرو میشوند-متوجه میشود نقش اتاترک جهانی را بازی کردند- مایه وسرمایه زیادی مطلبد چنان که تصور میکنند اسان ورحت مورد دلخواه نیست-رخلاف قوانین داخلی کشورها، روندهای سازمان ملل متحد بر مبنای مطلع شدن اعضا از تعهداتشان کار می‌کند -در برخی مواقع درباره آن رأی‌گیری میکنند- و بعد آن را به صورت داخلی اجرا میکنند. در زمان اختلاف که در روند شورای امنیت سردرگمی به وجود آمده، کدام راه را باید برگزینند و در داخل کشورهایشان از کدام قانون پیروی میکنند؟ خصوصاً اگر روسیه و چین تصمیم بگیرند به ایران سلاح بفروشند و آنگونه رفتار کنند که گویی دنیا همچنان در وضعیت پیش از استفاده از «اسنپ‌بک» است.
و سومین موضوع که مرتبط هم هست توانایی ایالات متحده در آینده برای مذاکره در شورای امنیت است که به شدت تضعیف میشود خصوصاً وقتی در زمینه اقدامات قهرآمیز باشد. ممکن است برخی استدلال کنند که تحریم‌های شورای امنیت سازمان ملل متحد در مقایسه با فشار یک‌جانبه ایالات متحده موضوعی بی‌مصرف است، اما به نظر من اشتباه میکنند.
اقدامات تحریمی ایالات متحده می‌تواند بدون حمایت بین‌المللی تا حدی تأثیر داشته باشد، اما حتی دولت ترامپ با رویکرد «آمریکا محور» به وضوح قبول دارد که حمایت قانونی بین‌المللی برای رویکردش ضروری است. اگر مهم نبود، پس چرا چنین بکنند؟ اگر حمایت بین‌المللی داشته باشند، یعنی قانون 190 کشور و چندین سازمان و نهاد بین‌المللی از آن پشتیبانی می‌کند.
این به پرسنل دیپلماتیک، نظامی، اطلاعاتی و امنیتیِ آمریکا اعتبار بیشتری می‌دهد تا بتوانند از ارسال تسلیحات ممانعت کنند، جلوی مبادلات مالی را بگیرند و یا با سفر دشمنانمان مقابله کنند. تحریم‌های شورای امنیت سازمان ملل متحد بی‌نقص نیستند و پیروی بین‌المللی کامل از آن‌ها نمی‌شود اما مهر حمایت بین‌المللی‌ای که بر خود دارند برای این مأموریت‌ها ضروری است و از همین جهت به سود امنیت ملی آمریکاست.
ما به قیمت به خطر انداختن خودمان، آن را بازیچه قرار می‌دهیم. ریچارد نفیو، مذاکره‌کننده پیشین ایالات متحده آمریکا با ایران، محقق ارشد در دانشگاه کلمبیا و تحلیلگر ارشد مؤسسه بروکینگز است. او همچنین نویسنده کتاب «هنر تحریم‌ها» است .
